І трапляюць простым людзям
Песні-стрэлы ў сэрца, ў грудзі.
Люд збіраецца ў мяцежы
І на пана праўду рэжа.
Адкідае забабоны,
Кліча сходкі люд прыгонны.
Ён пускаецца ў дарогу
Супроць пана, супроць бога.
Задушыце песню тую —
Цэлы свет яна збунтуе.
Але гуслі, гуслі ўсюды
Сеюць песні, твораць цуды,
Не баяцца пана-ката,
Ланцугоў, жалезных кратаў,
Граюць з ветрам на раздоллі.
Гэй, лавіце ветра ў полі!
*
І нябесная дзяўчына
Сказ звязала такім чынам:
Тваё племя — песні-кветкі,
Люд па вёсках — твае дзеткі.
Лес — твой бацька, поле — маці.
Цэлы свет — тваё багацце.
Замест жонкі, замест мілай
Аж да смерці, да магілы
Маеш гуслі — не забава.
Грай на дзіва! Грай на славу!
*
Аддала Ярылу гуслі,
Цалавала моцна ў вусны
Песня — мілая красуня.
Было радасна і сумна.
Як дзіцятка, палажыла
На мяжу свайго Ярылу.
Узнялася зноў за хмары,
На нябесныя напары,
На зарніцы пажарышчы,
На усходняе ігрышча.
