Гэта старонка не была вычытаная
Пад хмарай затока, і моршчыцца рэчка
Ад цёмных разгойданых хваль.
Вясна праляцела, праймчалася лета,
Бы коннік у смуглую даль.
І высах, загінуў лужок зеляненькі,
І ссеклі дубок маладзенькі,
І песня салоўкі зусім анямела,
У рэчцы вада памутнела.
Чарот шмат зрабіўся радзей…
І плоткі залезлі глыбей…
Лес лісці губляе — пажоўклыя лісці,
Іх носіць па лужах віхор.
І неба у шэрую світку адзета,
Там сумна, бы хтосьці памёр…
І плача і енча хваіна на полі.
І вецер асенні скаголіць.
Дождж сыплецца буйны у самыя вочы,
Балота пад лапцем так квохча.
І млее душа у нудзе —
Прытулку не знойдзеш нідзе…
Вільня, 1913 г.
|}
