|
Шумны вецер з асакою
Вядзе гоман над ракою
Аб свабодзе, аб прасторы…
К рэчцы украдкаю ступае, —
Чуй, дзяўчына маладая,
І сама з сабой гавора.
Бы ільністыя палосы,
Зьвісьлі нізка яе косы
Няпрычэсана вісяць;
А заплаканыя вочы
Зораць пільна ў цемру ночы —
Сочаць сьцежку не сьцяраць…
Падышла к вадзе дзяўчына,
Вокам зьмерыла глыбіну —
Страшна ў ёй, аднача.
Ды павадзе боль ад страты
Сьцеражэ яе упарта —
І дзяўчына плача.
Над вадою стромкай, пеннай
Ня пускае жыцьцё з плену,
Да сябе вяртае.
Песьні, хлопцы ды вясельле,
Жарты, шэпты ў любным хмелю
Ў думках паднімае.
Як завідна!.. Але толькі
Хто залечыць яе болькі,
Верне ёй надзею?
|
