Гэта старонка не была вычытаная
І ці з сонцам ясным зраньня
Забуяюць зноў жаданьні
Й сум ліхі разьвеюць?
Вецер вые ў цемні ночы —
Глухне ў ім і плач дзявочы,
Глухне думак гоман.
Рэчка холадна сьмяецца
Чым дзяўчына плача, б‘ецца
Ў непагодны цёмень?
Знаць няма нічой спагады!
Нікнуць спугныя пагляды
Да вады халоднай.
На што ш сьвет ужо радзіцца,
Каб дачасна загубіцца
Ад нядолі зводнай.
Але й жыць нялёгка ў горы,
Калі сэрца тнуць укоры,
прыгонныя аборы
Ня пускаюць к шчасьцю.
Не, як зьмерла ўжо надзея —
Жыцьцё сэнсу больш ня мее —
Бяры, рэчка, Насьцю!..
Плюх у рэчцы — рэчка грае,
Вецер песьню зацінае,
Сьвішча, вые і шуміць.
А ліхая цем вакола
Расьсьцілае шат над долам,
Каб таемнасьць ночы скрыць.
Магілеў, 1910
|}
