Старонка:Збор твораў (Гартны, 1929—1932). Том 1.pdf/195

Не гаруй, ня плач дарэмна,
Дарагая маці“.
А за маткай бацька радам
К сыну голаў клоне.
„Дай зірнуць адным паглядам
На цябе, Сымоне.
Дай у твар твой наглядзецца
Ўдосталь мне, бо можа
Бачыць ўжо не давядзецца
Больш цябе, нябожа.
Я стары, слабеюць сілы
З дня на дзень прыкметна.
Будзь здароў-жа, сын мой мілы,
Голуб мой прыветны“.
І вянком сухія рукі
Абгарнулі шыю.
Ў грудзях раптам ўсталі мукі
Цяжкія, ліхія.
Шкода-шкода сем‘яніна,
Ох, ты, лёс закляты!
Гоніш дзесьці на чужыну
З роднай яго хаты.
Не паслаў яму ты долі,
Каб шчасьлівым быці;
Як былінку ў чыстым полі
Парашыў ссушыці.
— Ну-ж, сяструхны, а ну-ж, брацьця,
Йдзеце па парадку.
Разьвітаюся ўжо ў хаце,
Потым выйду з хаткі.
Абгляджу гарод ды ніву,
Шат зялёных клёнаў;
Хай яны пашлюць вятлівы
Пахацей уклонам.
Хай пахіне збожжа колас,
А кляніна ралы.