Гэта старонка не была вычытаная
Верабейка пашле голас
Гучны ды нядбалы.
Хутка-ж, Сьцёпка, гэй, Марыля,
Бліжэй падыходзьце.
Будзе ўжо, пагаласілі,
Часу больш ня зводзьце.
Ўжо даволі змылі сэрцы
Вы свае сьлязамі.
Ня судзеце-ж і ня верце,
Што ня ўбачусь з вамі.
Калі будзе на чужыне
Моркатна і цяжка —
Ўсё там кіну, ўсё там рыну
Ды прымчуся пташкай.
Свая хата, кут свой родны
Ў сэрцы родзяць цуды.
Ці-ж я сын яго нягодны,
Што вазьму й забуду?
Цёнгля будзе аб ім думка
Шчасьцем сэрца поўніць
Вашых вобразаў — малюнкаў
Мілых мне, чароўных…
Хвіля сьцішы невясёлай —
Дзьверы расчынілісь.
Сымон нізка скінуў голаў,
Ўсе яму схілілісь.
Заігралі ў вочах сьлёзы
Чысьценькім крышталам…
Прабег вецер па бярозах,
Страсянуўшы ралы.
Вількамір, 1913
|}
