|
Перайшоў-перабег над старонкай маёй
Нябывалы даўно, нячуваны віхор,
І заліў, як вадой, зямлю сьлёзкай з вачэй
І спугнуў-страсянуў больлю нутрыны гор.
Як дарожкі вядуць — быццам ралкі бяроз —
І сюды, i туды, удаўжкі, папярок —
Ад зямлі да нябёс — лёскат дробных калёс,
Цяжкі енк аддае ад зямлі да аблок…
Паглядзіш — доўгі цуг… густы сум давіць твар,
У сяродку, у душы, нязвычайны спалох…
І людзей і жывёл, як на небе тых хмар,
Што пусьціў пагуляць, разгнявіўшыся бог.
На людзях адабіт дзікім выглядам страх
Крокам спутным іх лёс ў пуць няверны жане,
Кроў застыла з пяском на мазольных нагах,
Адраньцьвела істота ў пякельным агне…
Што прайшлося — ў мамэнт вышла з памкі зусім…
Ды нашто азіраць калюшковую пуць?
Хай зьядае агонь хаты цёплыя, ім
Трэ‘ забыць пра той час іх вярнуць…
Там ня хаты адны — там і гумны стаяць,
Паміж хатак садкі, за гуменцамі луг;
А ‘шчэ далей, за луг — там дубровы наўкруг
Апінаюць наўкол, як вянком, сенажаць
І раўчук ліпняку ды лазінкі над ім —
Палатно разаслана, бы стужкі, ляжыць;
|
