З перапугу забыт — ды няведама кім,
Андарачак стары ля дзядулі злажыць…
Ай, даволі казаць, — даражэй, бач, няма
Той краіны, дзе жыў, гадаваўся і рос.
Дзе іграла вясна, дзе трашчала зіма,
Дзе маленькім гуляў пад цянямі бяроз, —
А патом, што-ж зрабіць, — хто жывы — пакідай…
І пашлі: з мужыком побач конь, а кароўка — з дзяцьмі,
Без яды, без надзей ды ў няведаны край,
Ад краіны сваёй, Беларускай зямлі…
Рэжа душу так жаль… Хто-ж ня знае ўсяго?
Нават ў рыку кароў, ў рагатаньні канёў
Чутны водгук нямы, водгук страху таго,
Што навалай ліхой на краіну зышоў…
Паабапал дарог нівы ўбрана ляжаць,
Дзе пад жытам яны, а дзе жоўтая яр.
Ой, шчасьлівенькі той, хто іх будзе зжынаць,
Гэты працы свой плён — неацэнены дар…
Хто хацеў, хто чакаў, каму трэба было
Зварушыць, скалыхнуць хлебаробаў спакой?
Каб жыцьцё наўсягды ад яго адняло,
Чым дарожыць ў жыцьці ён, чым цешыцца той…
Ўсе пашлі ад гумён, ад палосак, плугоў
Па дарожках крывых, цераз рэчкі й лясы,
Пагублялі дзе хто, і сясьцёр, і братоў,
Як часамі снапы губяць так каласы;
Тут дзядуля, тут сын — пахавай і забуць,
Бо ці пройдзеш калі ўжо сюдэма — наўрад…
— Но-о, Гнядая, сьпяшы, дзе канчаецца пуць?
— Саламея, маўчы, не глядзі ўжо назад“…
∗
∗ ∗ |
Цёмны Нёман, ад сьлёз не хвалюйся крапчэй;
Абмываеш крывёй берагі ты свае…
Там ля Коўны ў цябе Вільля ціха ўцячэ
І крыві, і сьлязін яшчэ больш уліе.
