Гэта старонка не была вычытаная
А пад небам калі апынуся —
Сьветлай радасьцю вокала ліну.
Запануе тады над зямлею
Непадлеглае творчасьці сіла;
Яна ўздыме красу ды надзею
І жаданьні людзкія акрыліць.
Не пачуецца песьняў нядолі,
Не адзначыцца нізкай пакоры,
Брат на брата ня скажа ніколі
Лаянкі дзікай, завіснай укоры“.
І ў руцэ карандаш
Правёў рыску наўсьцяж
Пад апошнім радком…
Поэт глянуў кругом
І яскравым агнём
Засьвяціў яго твар.
Перад ім сетка мар
Зьвіла пекную здань.
Бы шапнуў хтосьці: „Глянь
Сюды! З пекных зор
Дзіўны твор
Твой глядзіць“.
Ён зірнуў і сказаў:
поэта
„Гэй, дажыць-бы, дажыць!
Я гатоў паслужыць
Ўсёй душою таму…
Прэч нядолю, журбу,
Прэч ліхое кругом!
Я радзіўся з вагнём
Непакорным барцом;
З болю мук ды бяды
Вышаў я малады,
Загартованы ў сталь.
