Гэта старонка не была вычытаная
Мне жыцьця больш ня жаль
Для людзей, для братоў
Яго ў момант гатоў
Бескарысна аддаць“.
Ў вачох зоркіх яго
Агонь зьзяе, гарыць.
Пачуцьця, бач, ўсяго
Мала ў творы ўлажыць!..
Вось ён рвецца з душой
Вайсьці ў твор шчыры свой,
Каб з радка у радок,
Бы жалезам ён пёк,
Каб таго, хто упаў
Пад паходняй цяжкой
Твор, бы звон, абуджаў,
І ваёўны настрой,
У нутро падліваў.
поэта
— „Адпачынак ня ў час,
Не упару;
Я захоплены працай
Кіпучай, натхненьнем!“
Ў гэты момант якраз
Падышла к песьняру
Ўся ў агні абураньні
Матка поэты.
маці
„Мой сынок дарагі,
Кінь ты гэту папер.
Няма часу цяпер
Склаўшы рукі сядзець
Й сумным узрокам глядзець
На халодны спакой.
Апанас, Апанас,
Што ты думаеш, сын?
