Гэта старонка не была вычытаная
Я сяджу — паглядзі —
Поўна цяжкай нудзьгі
І вачыма сачу
За табою ўвесь час.
Ты здавён сірата,
Мук бяз ліку пранёс…
Насьмяяўся з нас лёс,
Даў за плечы краста,
Ўзьдзеў вянок ад шупшын…
У мяне ты адзін,
Дарагое дзіця,
Даны ў радасьць жыцьця.
Як маленькім ты быў —
На руках маіх жыў
І ня ведаў, ня знаў,
Пакуль сталым ўжо стаў,
Колькі гора зьнясла
Я за тыя часы!..
Колькі сілы было,
Для цябе берагла.
Вось цяпер прышоў час —
Стаў ты сталым, падрос —
Я-ж старая зусім,
Чуць ліплю, чуць жыву…
Будзь жа ты, Апанас,
Ўжо кармільцам маім.
Пашкадуй, ня губі!
Вось пайдзі зарабі
Хоць ашчадны мядзяк,
Каб было абы як
Ў нашым бедным жыцьці
Дзень-другі правясьці.
А то хутка тры дні,
Як даелі мы хлеб,
А пры гэтым — зірні —
Колькі іншых патрэб!
