Дровы скончаны ўсе;
Без апраткі сядзім;
Дах пагніў на страсе —
Няма выправіць чым…
Хоць цяжарны наш труд —
Дае чорны мазоль,
Але-ж беднасьці тут
Ці-ж ня горшая боль?
Без аховы — адны —
Мы гібеем удваіх.
Сьвятла, сонца жадны,
Сроць людзей, сроць чужых“.
І сьляза ў расьніцах маткі заблішчэла;
Змучаная ціха ля сынка прысела.
Цёплаю любоўю сэрца трапятала
Цяжкаю пакутай душу дратавала. —
Ў незьясьнёнай меры сынавы паперы,
Збрыдлі, надаелі ёй да ачамеры,
Так што, каб прымела, колькі склёну стане,
Зьліць была гатова, каб склясьці да званьня
Тую надаедную чорную часіну,
Калі думка ўголаў заняпала сыну
За паперы сесьці й дзень і ноч пісаці —
Ў жыцьці ўсё ж другое кінуць, занядбаці…
Нясупынным роем думкі захадзілі,
Небасхіл туманам матчын засьмуцілі.
Доўгі век цярпеўшы, няймючы спачынку,
Хоць бы ёй пад старасьць на адну гадзінку
Не ўскладаць на сьпіну непасільнай ношы.
Ёй палац ня трэба, ёй ня трэба грошы…
Думкі томяць голаў, думкі ціснуць грудзі.
маці
„Што з тваіх, сыночак, тых папераў будзе?
Ўнік ты ў іх глыбока, ўнік ты ў іх бязьмеры —
Доля і жаданьні — ўсё тваё ў паперы.
