мац
„Ну, та мо‘ паперы, мо‘ тваё пісаньне,
Як карысным людзям і патрэбным стане,
Можна будзе згодна прамяняць на грошы?
Здэцца пішаш складна ты і твой піс харошы.
Напішы у горад, папрабуй спытацца,
Можа хто захоча ўзяць пакарыстацца!“
І змаўчала маці — слоў няма для сказу,
Ўглядаецца ў сына, жджэ яго адказу.
Сын-жа кінуў думку шчырага тварэньня,
Адвярнуўся к матцы поглядам ўміленьня,
Ды праз вільгаць сьлёзаў, ды праз сьмех бадзёры,
Стаў казаць ёй уголас з цёплаю пакорай:
поэта
„Той жыве, хто творыць
Сілай маладою,
Клопатам нябудным,
А сваёй душою,
Яе зовам цудным
Да жыцьця другога —
Лепшага, сьвятога.
І дае натхненьне
Вобраз той тварэньня
Маладому зову —
Прызыўнаму слову.
Ў кожным яго зыку
Сэнс ляжыць вялікі —
Пад якім ёсьць глеба
Толькі ў дзівах неба!
Ой, галубка-матка,
Дарма твая гадка
Ўкосна мне гавора —
Аб грашох за творы.
Ласьне вольна мушу
