Гэта старонка не была вычытаная
Прадаваць я душу?
Ці настрой зьмяню я
На срабрыну тую?
Не! Казаць ня трэба!
Не за творы хлеба
Мушу даставаці.
Ведай тое, маці!..
Хоць я абарваны,
Горам змардаваны,
Дзень у дзень спацеўшы,
Стомлены, няеўшы —
Ўсё то мне нічога!
Рвуся я да тога,
Што дабром завецца,
Што за яго б‘ецца
Многа людзей, многа.
Кроў ваяк забітых,
У вянкох абвітых
З лаўру, імарцелю —
Льле бальзам па целі;
Духам жыватворным
Сэрца к сабе горне,
Цела асьвяжае.
Я агнём палаю
Ha ахвяру дацца —
Страху не баяцца:
Толькі-б ведаць тое,
Што жыцьцё сваё я
У карысьць людзкую
Дарма ахвярую“.
Пот цурком па твары перайшоў поэты,
Ўсё-ж ён не стаміўся, праказаўшы гэта.
Весь ахоплен пэнтам, пачуцьцём адзеты,
Ён гарэў хаценьнем больш апавядаці,
Каб сваёй размовай супакоіць маці.
