Гэта старонка не была вычытаная
Хвілю прапусьціўшы, ён зірнуў наўкола
Ды ізноў аддаўся гутарцы вясёлай,
Шчырай ды гарачай:
поэта
„Эх, мы, людзі, плачам,
Мукі баючыся!
Нудзім, злуючыся.
А дзе-ж тое сэрца,
Каб з адвагай ўмерці
Ўраз было гатова
За свабоду слова,
За парадак новы,
За сьвятло праявы
За пачатак справы
Буйнага змаганьня
Проці панаваньня
Ўціску і нядолі? —
Каб кастры, вастрогі,
Ды ў кайданах ногі
Не зьвялі з дарогі
Ў нястрыманым ходзе
На пуці к свабодзе? —
Ворагу ня дацца
Йсьці — не азірацца,
З верай лёгкакрылай,
З буйнаю надзеяй,
Поўны гарту й сілы,
У той край жаданы
Волі панаваньня
Для ўсяго народу?!.
Дзе-ж душа ёсьць тая,
Каб сваю выгоду,
Каб сваё цярпеньне
Аддала для краю,
Для яго ўзраджэньня?
