Гэта старонка не была вычытаная
Адкажы мне, маці,
Адкажы, прашу я…
Што маўчыш сярдзіта —
Мэрам ўся разьбіта
Сынавым пытаньнем?
Можа мая гадка
Кожным сваім словам
Тне цябе й катуе,
Бы вянком цярновым?
Мо мая размова
Ёсьць віны аснова
Дум тваіх балючых?
Мо‘ ў сваёй кручыне
Вінаваціш сына —
Свайго дарагога —
Што так плачаш многа?
Што сьлязою жалю
Шчокі абмываеш,
На мяне нялюбым
Вокам пазіраеш?“
І поэта назад азірнуўся:
Яму раптам чыйсь голас пачуўся
муза
„Пачакай, перастань, суніміся!
Ты наперад са мной згаварыся.
Я параджу табе, ўлажу ў мову
Для матулі твае супакойнае слова,
Ад якога цябе яна ўраз зразумее
І цалунны туман сваіх думак разьвее“.
поэта
Хто гавора тут са мною?
Ах, я бачу, гэта ты,
Здань нябеснай пекнаты!
Сваёй ласкай маладою
Разганяеш маю тугу.
