Гэта старонка не была вычытаная
Праліў многа я сьлёз!
За пражытых рад год,
Бы з нажом, бы з касой
Хтось стаяў нада мной,
І мой узрок, і мой твар
Абвіваў смуткам мар.
Ня туды — ў другі бок,
Накіроўваў мой крок
І шаптаў мне адно:
„Шчыры брат, верны друг!
Не давай ты патуг
Праяўляцца, снаваць
Вольным думкам сваім
І свайму пачуцьцю.
Прымірайся к жыцьцю,
Як што ёсьць, як відаць —
Так павінен трымаць.
Не гадай, не задач,
Не маркоць сваіх дум;
Разгані з сэрца сум,
Будзь бадзёр, будзь вясёл
Што дано — то бяры,
Май уступ, май пакор:
Мышы — цемень нары,
Арлу — вольны прастор“.
Так ўсягды,
Дні й гады
Ў цішыне
Нешта мне
Гаварыла.
Але ныла
Маё сэрца
Ў паняверцы.
Супыняўся
Я й пытаўся,
Поўны жалю:
