Як быць далей?
Толькі чую
Адну й тую
Я прамову:
„Свайму слову
I хаценьню —
дай змовы
Ды вяленьня“.
І ў клубок віліся думак пераплёты —
Ня было сканчэньня, ня было ім шчоту:
Бы вакол вісела нада мной аправа —
За якую глянуць ня меў сіл і права,
Бы захоплен быў я абцугамі туга —
І маўчаў бязмоцна мэрам раб пад пугай.
Што рабіць мне далей — сам сябе пытаўся,
І, тым часам, з месца далей не кранаўся.
Ў гэты час ты ка мне
Наяву, а ня ў сьне,
Ўся ў праменным агне
Прышла з зовам сваім,
Маладым, баявым;
Па істоце маёй
Прайшла сілай жывой,
Праказаўшы:
— „Ідзі!
Ў бойку ты і вядзі
За сабою другіх.
Няхай ў жылах тваіх
Кроў, як промень, гарыць;
Хай заве, хай маніць
Шчаснай долі прамень!
Поўны прагных хацень,
Ты вядзі за сабой,
Хто ўжо крохкі душой.
Хто зварочвае ў бок
