Гэта старонка не была вычытаная
Няувераны крок,
І пугліва назад
Адварочвае узрок.
Будзь ваяк, будзь прарок!
Асьвятляй — там, дзе змрок.
Дзе спакой — давай звон!
Дзе жыве хоць адзін
Долі горкае сын —
Праляці, прагудзі,
І ў збалелых грудзёх
Прагу к помсьце ўзбудзі,
Гукні зычна: „Ўжо час!
Я пасланы па вас
З тых краін, з тых канцоў,
Дзе няма, ня чуваць
Ліхіх мук, горкіх сьлёз.
Дзе пануе ўжо лёс
Сьветлай долі людзей…
Дзе бурліва гудзе
Працы творчай размах“.
Слухаў я і нямеў, —
А ў душы бурны гнеў
Бушаваў і кіпеў.
На цябе я ўзіраў,
Твайму сказу ўнімаў.
Ў адзін міг быў гатоў
На рашучы твой зоў
Каго мог — таго вёў,
Сілы, гарту ўліваў
Ў душы слабыя, зваў
Йсьці ў паход, йсьці туды,
Дзе ўміралі браты
За дабро, за любоў
На прыгоннай зямлі;
Дзе няўпынна лілі
Яны сьвежую кроў…
