Гэта старонка не была вычытаная
Я быў твой і з табой
Сваім сэрцам й душой,
Ўсёй істотай сваёй.
Ва мне бляск твой ня тух,
Якім стынучы дух
Ацяпляла ты мне.
Служкай быў я табе,
Каб стаць служкай людзям.
За іх волю я нёс
У вагні пачуцьця
Сваю душу, жыцьцё!
Што мне ўласны быў лёс,
Што бяда мне была?
Я ішоў — ты вяла!..
Але стухлі агні.
І вялікія дні
Стухлі ў змроку глухім,
Ўсе забылі аб тым
Пра што марылі; спаў
І той, хто аддаў
У ахвяру жыцьцё
За свабоду другім.
Так і я задрамаў,
Так і я занямог
Зваяваным і… зьлёг
На пасьцелі цьвярдой
Сярод цемры густой
Дзікай ночы — й заснуў.
Сон мяне агарнуў
І балюча таміў
Я драмаў, а ня жыў,
Змогшы сам ў барацьбе;
Ды ня бачыў цябе
І ня знаў, дзе ты ёсьць…
Але раптам зноў весьць
Падаслала ты мне,
