Гэта старонка не была вычытаная
Праказаўшы: „Мяне
Ты чакай — я прыду
І к табе прывяду
Твой аслаблены гарт.
І ты станеш зноў варт
Быць прарокам людзкім“.
Я быў рад, што мне жыць
Зноў надыйдзе чарга,
І цябе як мага,
З нецярпеньнем чакаў,
І гукаў, і пытаў…
І вось, зноў ты прышла
І прыназначаны час
Да мяне ў другі раз,
І з сабой прынясла
Ў дзіўным бляску сьвятла
Духу гарт — сэрцу пал,
Шмат адноўленых сіл;
І чароўным агнём
Правяла па маём
Целу стомленым ты…
І сродзь соннай цішы
Ты за струны душы
Зачапіла рукой —
Навяла іх на строй.
Вось якраз у гэты міг
Зык пачуўся ад іх —
І то голас быў твой.
Буйнай хваляй ён плыў
Ў жылах з цёплай крывёй,
Маладой, агнявой.
Нібы пташка ён пеў,
Выліваючы гнеў;
Нёс прызывы, будзіў:
„Гэй, уставай — час прабіў, —
Зноў з гарачай душой
