Гэта старонка не была вычытаная
Йсьці пасьпешна на бой —
Ў гэты раз з цемнатой
Неабуднага сна…
Глянь, твая старана
Стогне ў цяжкім жыцьці —
Няма сьцежак прайсьці
Ёй да яснай зары!
Будзь агнём і гары
Ў цемры змрочнай над ёй.
Няхай сілы твае
На ахвяру ідуць
Для прыгонных людзей…
Не давай ім заснуць
Ні на момант адзін.
Люду беднага — сын
І яго ты — дзіця.
Не шкадуй-жа жыцьця
Ты для шчасьця братоў!
Будзь заўсёды гатоў
Памагаць ім, служыць…
Старана хоча жыць
Жыцьцем буйным, жывым,
А ня спаць векавым
Заварожаным сном“.
Вось, забыўшы бяду,
Я дарогай іду,
Што намеціла ты.
І з сабою нясу
Я жывую расу,
Што паіла ты ёй
Маё сэрца, мой дух…
Хай пануе наўкруг
Цемра ночы глухой,
І кажаны пяюць
Праз утомную смуць
Непрапаўшай бяды,
