Гэта старонка не была вычытаная
Я іду, малады,
Поўны гарту і сіл!..
Ва мне пыхае моц
Веры цьвёрдай, як сталь,
Што бурлівай ракой
Забуяе жыцьцё
Ў вольным краі маім
І ў буяньні сваім
Перашкоднае ўсё
Змые, зьнішчыць нашчэнт.
Веру я ў той мамэнт,
Веру моцна і жду —
Ды настрэч яму йду…
Ты два разы ка мне,
На яву, а ня ў сьне,
Прылятала з высі.
Прылятай-жа што раз
Ў прыназначаны час,
І з сабою нясі
Непатухшы агонь
Гарту й сіл у барацьбе.
Я заўсёды жадзён
Яго чараў жывых…
Бо я кроўю ёсьць з тых,
Што завуцца „рабы“
І прагуць барацьбы
За здабытак сабе
Лепшай долі ў жыцьці…
Ня цурайся мяне,
Муза сіл баявых“…
Праказаў і заціх…
Ў гэты міг зданьня блік
Распылеў і прапаў.
Поэт ўстаў, паглядзеў,
Запытаў:
