поэта
„Дзе я ёсьць, дзе я быў?“
Маці, пахінуўшы голаў, паглядала:
Сынавай гамонкі ўсё канца чакала.
І ёй страшна стала: як-то сын бяспутна
Сам з сабою мовіць гэтак важна, рупна.
маці
„Божа мой ласкавы! Каб хаця нямала,
З ім чаго ліхога ад пісьма ня стала“…
І з паніклым ўзрокам, з пабляднелым тварам,
Ў любасьці гарачай, годнай для ахвяры
Стала радзіць сыну:
Родная дзяціна,
Годзе ўжо пісаці —
Над паперай вяці —
Апанасе, сынку!
Гэтым й на хвілінку
Не забудзеш гора…
Есьці не дастанеш
Шчыраю спагадай.
На цябе, дзе станеш
Воражным паглядам
Кожны хмура гляне,
Кожны засьмяецца.
І твае жаданьне
Ў трэскі разаб‘ецца.
Я-ж пайду па сьвеце
З торбаю цягацца,
А з цябе, сынок мой,
Будуць ўсе сьмяяцца…
Мовіць не захочуць,
Стануць пагарджаці.
Ці-ж ды хопіць мочы
Выцярпець для маці?
