Весь змарнеў. Ад раньня
Над паперай б‘ешся…
Вось, ‘шчэ засталася
Ад учора страва.
Хоць паеш крыхутку,
Ды спачынь мінутку“.
Адышоўшы, маці ў плач загаласіла.
Жальба ў яе грудзях рэчкай забурліла.
Чаму-ж бог бяссэрдны ды не зьлітаваўся —
Сын яе каханы ў бацьку ня удаўся.
Ён замест пакоры й ціхага маўчаньня
Весь гарыць адвагай к помсьце ды к змаганьню,
А замест клапотаў аб сваёй прыгодзе —
Дбае ўсё аб людзях ды аб іх свабодзе.
Не глядзіць ні званьня, як сям‘і жывецца —
Ўсёлюдзкой любоўю сэрца яго б‘ецца“.
Поэта ня слухаў:
Тварыць ён канчаў.
Красой весялухі
Твар гарды зіяў.
Ўздымалася ўгору
Заўпаласьць грудзёў…
Далёка ўсё гора
Пражытых дзянькоў.
Ён ў сьвеце ня гэтым, —
Істотай жыве.
Змаганьнік-поэта
Твор людзям дае:
поэта
„Свой астатні акорд я дапеў.
Ў ім прызыў ды разгойданы гнеў,
Ў ім сыгнал да зьнішчэньня прыгону
І аснова закону
Імкненьняў да волі.
