Гэта старонка не была вычытаная
І крываваю мяжынаю,
І крываваю істужкаю
Пан граніцу ды раўнінаю
Пралажыў наўсьцяж Слуцкаю.
„Не загоіцца, не, шарая,
Беларусь бальшавіцкая;
Пакараў яе бог карамі
За бунтоўнасьць мужыцкую“.
Гэтак думалі, так радзілі,
Але думка — дарэмная!
Зноў адыме, што пакрадзена,
Наша Случчына зрэбная.
Працай цяжкаю сялянскаю,
Працай ўпартаю — рабочаю,
Яна гоіць зьдзекі панскія,
Выжывае аброчанасьць.
Ўся садамі поўна, бэрамі,
Поўна жытам, пшаніцаю,
У наступнае йдзе з вераю,
Б‘е адвага крыніцаю.
Не загіне, ды ня вечнае
Што ўрэзана адлучана.
Будуць, будуць яшчэ зьлечаны
Беларусь і ты, Случчына.
Слуцак, 18/I 1925
