Старонка:Збор твораў (Гартны, 1929—1932). Том 1.pdf/245

Чуе-чуе андарак сярмяжны
Болі старых капылян.
Нёс свае хвалі бурлівы Нёман,
Мыў замкавы сьцены ён.
Ліпы-ж нашэптвалі: будзе зломан,
Будзе, ой, зломан прыгон…
Капля за капляй точаць каменьні,
Іскра разводзіць пажар…
Колькі свабодзе ўжо пакаленьні
Колькі прынесьлі ахвяр!
Ўгору высока расьлі магілы, —
Нёман у бок пахіліў,
Покуль над сівым буйным Капылем
Волю вяшчун пратрубіў.
Дымам на лес сухастой спусьціўся
Блутнае байкі павер…
Яў прыгажэйшы яе нарадзіўся,
Яў, які бачым цяпер.
Ў Янкавым лесе хвоі шапочуць
Новаму часу напеў…
Ўзрокам як зьмерыць, ня бачаць вочы,
Дзе-бы палац забялеў.
Роўнымі стужкамі поле-нівы,
Ворыва, сейба, жніво…
Плёны ад працы ратай руплівы
Звозіць сабе у гумно.
Едзеш дарогай — пан не староніць —
Проста, хай курыцца пыл!
Чуе ўсё-ж, чуе і добра помніць
Горкую праўду Капыль.
Помніць ён: вось канчаецца поле —
Ранай крывавай мяжа;
Там-жа, там за ёю — няволя,
Панскага зьдзеку цяжар.
Топчуць капыты ніву збажыну,
Рэжуць сялянскі загон.