Гэта старонка не была вычытаная
Мараць дашчэнту зьнішчыць краіну,
Тую, што наша спакон.
Помніць Капыль, і поўны трывогі
Ўголас пытае: калі
Зьвяжуць суцэльна шляхі-дарогі
Часткі парванай зямлі?
Покуль жа будуць з гэтым гадзіцца
Родныя Слонім, Нясьвіж?
Ціха, нядоўга! Можна дзівіцца —
Промін чырвоны імжыць.
Паліць ён, паліць краты-завесы,
Туліць ён… чорную быль…
Скора руку працягне на красы,
Грозную руку, Капыль…
Мые-мые граніцу рэчка Мажа,
Рэжа, як грунт капачы…
Час прадраканьні добрыя кажа…
Хто ў іх ня верыць, ждучы?
З сівых вякоў выглядае даўнасьць,
Нікне на сьветлай мяжы…
Беражы, беражы, Капыль, дбайнасьць,
Волю сваю беражы!
Менск, 22/VII 1927
|}
