Гэта старонка не была вычытаная
І наш магутны творчы ўздым
Свабодным духам не ап‘янім?
О, не, бурляць ужо ў душы
Пазыў, імкненьні ды ахвота
Стальной колёнаю рушыць
На адбудоўчую работу.
Сякера, молат, серп і плуг
Ў руках свабоднага ня тое,
Чым раньш тамілі гарды дух,
Ды цела ранілі худое.
Наш кожны ўзмах, наш кожны стук,
І ў ніве кожная разора, —
Ў жыцьці працоўных меней мук,
Жыцьцю свабоднаму падпора.
Дзе будзе праца наша йсьці, —
Адна служыцьме нам дарука
Нядолю цяжкую зьвясьці,
Паставіць крыж над цяжкай мукай.
За працу-ж ўсе! К зямлі, ў завод,
Размах яе шырэй раскіньма,
Комуны хай яна прыход
Кіпучай творчасьцю абдыме.
Менск, 11/I 1921
|}
