|
Адзін, другі… чатыры, як адзін,
Мігнулі яснай, зыркай бліскавіцай.
І час жыцьця — гісторык паладзін —
Ізноў чатыры новыя страніцы
Гістор‘і краю ўзад перагарнуў.
І ў нудным шэрагу яе пісьма,
Што тая ўсё-ж рука павывадзіла,
Страніцы гэтыя, бы кроў-тасьма,
Эпоху новую сабой адкрылі,
Якой дасюль ніхто ня бачыў і ня чуў.
Народ працоўны доўгія вякі,
Няволю нянчачы сваю і краю,
Размахам пруткім цьвёрдае рукі
На іх сваю свабоду адбівае —
Будуе жыцьця казку дзіўную, як сон.
Няхай прышлец ад будучых гадоў,
К жыцьцю свайму цярэбячы дарогу,
Даткне узрок свой да радкоў
Ужо яму мінулага, былога
І ўгледзіць вобраз чыннасьці прайшоўшых дзён.
Ён угледзіць ўсё, бо стануць перад ім
Агнёвай, бурнай, зьлітнай чарадою
Здарэньні тыя, што быцьцём сваім
Краіну спаўшую вялі к развою,
Да волі променнай працоўнікаў вялі.
|
