Старонка:Збор твораў (Гартны, 1929—1932). Том 3.pdf/171

Гэта старонка не была вычытаная

да надыходзячых сражэньняў, там, пры сьвістах і вярчэньні машын гартуецца пролятарская ваяўнічасьць.

…Над гэтым жытам, над зялёнаю ярыною… залунаюць чырвоныя сьцягі…

Кожны дзень, засуцэляным кругабегам, праносіліся перад Рыгорам бліскучыя вобразы створаных ім у думках падзей. Гэтыя падзеі набіралі выразныя формы, напаўняліся багатым зьместам бадзёрых настрояў і справодзілі яго дамоў у абдыме яскравай ўрачыстасьці.


III

РЫГОРА АБУДЗІЎ рэзкі бразг мэталю; ён прыслухаўся — кляпалі касу. Знаёмы, прыемны напеў прыпарнае працы. Касьба? У полі пачынала красаваць жыта — Рыгор любаваўся перакатамі хваль, над якімі, як пырскі, шарым туманам паднімаўся красоўны пылок. На шырокім галу сточаных каласамі ніў бегалі палкія ўзрокі маладога рабочага. Але кляпаныьне касы?..

Калі Рыгор адзеўся і вышаў на вуліцу, то пачуў, што бразг даходзіць з-пад Сёмкавай хаты. «Няўжо ён зьбіраецца так загадзя да касьбы?» праказаў сабе Рыгор і накіраваўся к таварышу.

Праўда. Седзячы на акораным круглячку, Сёмка рытмічна ківаў рукою, выпускаючы бразглівыя стукі. Паўкруглая сьпіна сьвяціла на сонцы белаю кужальнаю сарочкаю. Галава згіналася над парогам, дзе была ўбітаю бабка. На дзеравяным гвазьдзе ў сьцяне вісела доўгае белае касьсё.

— Гатовішся да касьбы? — над Сёмкавым вухам праказаў Рыгор.

Сёмка кінуў стукаць і азірнуўся.

— Трэба, таварыш!

— Скора касіць?

— Ды ўжо-ж…

Абое прыселі на парозе.

— Ня баўся, сынок, — даняслося з хаты.

Сьледам вышла Сёмкава маці.

— Дзендобры, суседзе. Вучышся косы кляпаць? Забыўся ў горадзе.

— Забыўся, хоць молатам б’ю ня горай ад Сёмкі.