Старонка:Збор твораў (Гартны, 1929—1932). Том 3.pdf/226

Гэта старонка не была вычытаная

ЧАСТКА ТРЭЦЯЯ



I

БЫЎ ПОЗЬНІ ВЕЧАР, калі яны прыехалі ў Рыгу. Вакзал тануў у празрыстых агнёх электрыкі. Сотні разубранай публікі швэндалася па прасторным пэроне ўзад ды ўперад. Сапло гарадзкою нэрвовасьцю, рухам і заклапочанасьцю.

Толькі Рыгор з Ганнаю вышлі з вагону, як іх зразу абдаў цяжкі, зьлітны ў адзін тон, прыгнятаючы гуд. Панясло сьпёртаю духатою і некім удушлівым смуродам. Рыгор паспрабаваў загаварыць к Ганне, але выказанае ім слова раптам заглухла. Яны маўкліва ў гушчы пасажыраў вышлі праз вакзал на вуліцу, адышлі к боку і прыпыніліся: трэ’ было абмяняцца плянамі, як і што ехаць на кватэру і калі ды дзе стрэцца. Але толькі яны сталі, як тут-жа падбеглі да іх двое чалавек — рамазьнік і пасыльны з готэлю — і пачалі набівацца з пропозыцыямі.

— Я адвязу, куды трэба, — некалькі разоў засаб пераказаў рамізьнік.

— Можа нумарок паном трэба? У нас чысьценькая, ціхая гасьцініца. Зусім нядорага.

— Не, не, мы нікуды не паедзем, — адказваўся Рыгор, і, калі яго ня слухалі, ён кінуў аднеквацца.

— Табе куды ехаць? — абярнуўся Рыгор да Ганны на ты і сумеўся. Але Ганна прыняла яго фамільярнасьць за звычайнасьць і не зьвярнула на яе жаднае ўвагі, сама перайшоўшы на абыходжаньне ў першай асобе.

— Тройкаю, — адказала Ганна: — а ты як паедзеш?

— Я направа… Вось табе мой адрас.

Рыгор падаў Ганне картульку, хочучы яшчэ штосьці сказаць ёй, але раптам з-за вугла паштовага будынку паказаўся трамвай.

— Ну, вось, садзіся ды паедзеш.