Старонка:Збор твораў (Гартны, 1929—1932). Том 3.pdf/249

Гэта старонка не была вычытаная

— Выбачай, што я ў сонным выглядзе: натупаўся за дзень па справах і змардаваўся.

— З гэткай цікавасьцю мяне чакаў? — падцяла Ганна.

— Што-о ты… пакінь.

— Садзіся… А я ўжо думаў, што ты… можа і ня прыдзеш?..

— Спаў і думаў?

— Перад сном…

Ганна прысела.


VII

РЫГОР ДОЎГА ГЛЯДЗЕЎ НА ГАННУ, стаючы побач: і ў поофіль твару, абгорнутага русымі косамі, і на галаву, якая густа ўбіралася чыстымі ільняністымі палойкамі гэтых кос, сабраных на задзе галавы ў багатую, абаранкамі, куклу; зьбегаў яго ўзрок па белым сьнежным полі шырокіх роўных плеч да перацятае стужкаю паясьніцы; зьмераў рукі, танклявыя, мармуравыя, за локці аголеныя; асьмельваўся прыкмячаць белыя туфлі і нацельнага колеру панчохі. Рад быў, што ніхто, што сама Ганна, не перабіваюць яму любавацца маладою дзяўчынаю.

Рыгор не чакаў, а рука сама апусьцілася Ганьне на правае плячо. Тая здрыганулася.

— Чаго ты?

Маўкліва Ганна паднялася, прашла некалькі разоў па пакоі, пасьля прысела на ложку.

— Садзіся, — паказала рукою. — Якая ў цябе строгая гаспадыня! — калі Рыгор сеў — сказала Ганна. І паглядзела яму ў вочы мяккім, але пранозаватым узрокам. Рыгор абняў яе, прыціснуў да сябе і пацалаваў.

— Гэта работніца, бач?

— Ня ведаю, тоўстая гэтая, пляскататварая.

Рыгор засьмяяўся.

— Праўда, праўда! Абараняе цябе.

— Малайчына.

— Добра жывіцё з ёю?

— А не сварымся.

— Ну, ну, скажы?