Старонка:Збор твораў (Гартны, 1929—1932). Том 3.pdf/63

Гэта старонка не была вычытаная

— А што-ж мне рабіць? Адна ўцякла ў сенцы, другая адвярнулася к вакну, а мне хіба моўчкі сядзець? Харошы госьць, нечага сказаць.

— Уй, уй, каб ты лопнуў, каб ты! — раптам адхіліўшыся ад вакна і стукнуўшы далоняю па сьпіне Пятруся, праляпятала Зося.

Пятрусь ёмка абхапіў яе рукамі, прыціснуў на квадранец к сабе, потым вырваўся і адбег к печы.

— А мо’ ня праўда, га?

— Не шалеце, не шалеце…

— Ну, дык будзе… А ці пойдзеш сёньня гуляць, Зося?

Зося крыху памаўчала, потым адказала:

— Ня ведаю, вось Волькі Ярмалаішкі чакаю.

— А з ёю к Ліню пойдзеце?

Зося паглядзела на мацеру.

— Хто яго ведае. Як мама дазволіць. Далекавата, але парадзімся з Волькаю.

— Ой, чаму: і маці пусьціць, і Волька захоча. Прыходзьце; прыдзем туды і мы: я, Сёмка і Рыгор; Гэля таксама казала, што прыдзе.

— Вы пусьціце яе к Ліню, цётка? — запытаў ён Марту.

— Чаму не, галота хоць у балота, — адказала тая з гіроніяй…

— Вось бачыш, прыходзьце, няпрыменна…

— Траха што пры… Нехта, здаецца, дзьвярыма бразнуў?

— А, а, на іх дохлае, на іх, гэта ўжо сьвіньні. І чорт іх ведае, што з гэтымі дзьвярыма стала: няўшчыняюцца ды годзі. Эх, эх, вот калі гаспадар! Не ўпрасіць яго паправіць клямку, — сярдзіта крычачы, кінулася Марта ў сенцы.

— Ну, і я пайду… Прыходзь Зося…

Пятрусь яшчэ нешта сказаў, але крык Марты заглушыў яго, і Зося не рашчула. Падышоўшы к акну, яна ўгледзела, як ён хутка падрабязіў за гору.


IV

А ПРАЗ ПЯЦЬ ХВІЛІН, ня болей пасьля ўходу Пятруся, да дому вярнуўся Мікола. Сёньня ён не пасьпеў паабедаць, як кудысь вышаў і цэлы дзень не паказваўся. Марта, седзячы з Зосяю ў хаце, не адзін раз перабівала гутарку ўспамінам пра мужа: «Ай, ай». Ну, і дзе-ж ён дзеўся сёньні, гэты наш бацька?»