Дзяўчына ў момант перамяніла настрой, зрабілася нярухомай і баязьлівай ды ў паўголас адказала:
— Бедная Гэлінька, яна была тады сама не свая…
— Лжэш, блядзюшка, — тупнула нагою азьвярэлае чудзішча ў асобе гаспадыні: — ды цябе-ж, здаецца, і ня было тады, а сьме…
— Так гэта вы зьбёдавалі маладое жыцьцё…
Рыгор злосна страсянуў стаяўшую пад рукою фотэлем, і, абураны нечаканаю весткаю пра Гэліна самагубства, вышаў з гаспадынінага покою.
Цёмны калідор узьбіў яго на якіясьці куфэркі, і ён уголас вылаяўся па адрасе гаспадыні.
Ужо ён мацаў клямкі ў дзьверах, як да яго данёсься глухаваты вокліч:
— На адну хвілінку!
Ён адвярнуўся ў цем калідору і ў гэты-ж момант пачуў даткненьня да рукі шамкага лістку паперы.
— Відаць — гэты ліст вам ад Гэлі? — праказала цішком выкліканая гаспадыняй блёндынка.
Рыгор схамянуўся ад абдаўшага яго жалю, порстка выхапіў з халоднае рукі дзяўчыны ліст і, бязумоўна, шпунтам вылецеў за дзьверы. Бяз озірку прайшоў ён вузкі двор, выйшаў на вуліцу і ўподбежкі накіраваў да трамвайнае спынкі. У левай руцэ запхнутай у кішэню, ён трымаў перададзены яму ліст.
Гэлін вобраз міргаў у яго ваччу, жорнамі ціснучы на раскалыханае сэрца. Дапушчальны зьмест лісту перабіваў усе іншыя думкі, падбіваў заўвагу да ўсяго акаляючага.
Не заўважыў Рыгор і раптоўнага зьяўленьня перад ім Артура Цьвібеля.
— Ты адкуль гэта, колега? — гучна прамовіў той, стукнуўшы па плячы Рыгора: — Ці не ад Ганны толькі?
Рыгор зьдзіўлена паглядзеў на Артура і нічога не адказаў на яго запытаньне.
— Не пазнаеш? — перапытаў Рыгора Артур.
— Ах! Даруй, я зусім ашаламіўся…
— Чаго? Шкадуеш Ганны?
— Ганны? — трывожна перапытаў Рыгор.
— Так. А ты-ж часамі не ад яе?
— Не-э. І з ёю нядобрае што?
Сьмяшок, прайшоўшы па здаровым круглым твары Артура, крыху супакоіў Рыгора.
