Кіраўнік памаўчаў.
— Я перадам Памыйку.
— Вы зробіце добрую справу, Яўген Віктаравіч!
— Так… Гутарце з Паўлам — няхай пасьля ён мне прыпамятае…
— Дазвольце падзякаваць!
Стук дзьвярэй скраў якісьці сказ кіраўніка. Але Рыгор незалежна ад гэтага абнадзеіў таварыша магчымасьцю для яго застацца ў дарожным атрадзе.
Узрадаваны гэтым, Сёмка аддаў Рыгору шчырую падзяку і ўжо назаўтра раніцаю старанна насіў з лесу на дарогу цяжкія, пахучыя смалою, хваёвыя фашыны.
VIII
— ДЗЕСЯТЫ ДАРОЖНЫ АТРАД, кажаце? Хто яго ведае, які ён — стаіць, вунь, у тым двары…
Вазьніца паглядзеў на седака і шыбчэй пагнаў каняку.
Змочаная за ноч дарога зацягала глыбока ў гразь і каня і калёсы.
— Няма рады ды годзе-э! Што гэта вайна навычварала з дарогамі!.. Зарабо-откі-ы, каб іх агонь спаліў!
— Незавідныя, дзядзька, я ведаю.
— Чаго-ж вам у гэтую глуш?
— Справы.
— Цікава, каб ды ў нас былі для вас, якія-кольвечы справы. Можа хіба ў госьці да каго?.. А вы ня з фронту, часамі?
— Па дарозе на фронт…
— Эх!
Вазьніца шчыра хвасянуў каняку.
— Гэтыя маладыя, слаўныя — толькі што жыць, а, чаго добрага… Фронт, каб ён праваліўся скрозь зямлю з тымі, хто яго выдумаў!.. Б-ба-ц — няма-а! Няўжо вы ахвотна, чуеце?.. Нно-а-а, малы!
— Трэба памагаць раненым, дзядзька!
— Падмога-а! Як кашаль хваробе…
— Гой, ды што вы такі неймаверны?
— Згубіў, чуеце, усякую веру… Зьняверышся, калі цябе-э… Направа-а, там!
