Гаспадыня ўнясла дзьве поўных талеркі кіслага малака. Паставіўшы іх на стале, яна сьледам даставіла міску паранай бульбы.
— Гарбату вы любіце нарэшце? — запытала яна Рыгора.
Гаспадыніны вочы абміналі Рыгора і ўпіраліся ўзрокамі ў Рудольфа. Маладзіцаю валадала зьмешанае пачуцьцё цікавасьці і баязьлівасьці. Рахманае сядзеньне немца-палоннага ў яе кватэры было крыху дзіўным, крыху пікантным. Усё-ж яе вострыя ўзрокі не знаходзілі на ім яўных адзнак зьвярынасьці. Няпрыметна было таксама жадных праяў тае экзотычнае драпежнасьці, пра якую маладзіца многа наслухалася ў царкве і на месцы ў мястэчку. Узбуджаная ў ёй злосьць і нянавісьць да немцаў, значна падмацоўваныя забраньнем мужа ў армію, зараз расплыліся ў мяккім пачуцьці жаноча-людзкое спагады.
— Можа ваш знаёмы зьеў-бы сала? — запытала гаспадыня ў Рыгора, ня спускаючы ўзрокаў з Рудольфа.
Рудольф заварушыўся на крэсьле і ўдзячліва схінуўся ў бок гаспадыні.
— Дзякую шчыра.
Гаспадыня зьдзіўлена адступіла на крок да дзьвярэй. Немец казаў на зразумелай ёй мове. Пашыраныя вочы чакалі ад Рыгора адказу.
— Калі можна, дайце крыжэнік…
Маладзіца лёгка зьбегла з Рыгоравага пакою.
У той час, пакуль яна даставала сала, нельга было дагадацца, ці ў сябе яна.
— Добрая ў цябе гаспадыня? Сялянка?
— Не магу паскардзіцца. Гэта не пецярбурская. Дваровая. Гаспадара забралі ў войска, а яна жыве адна… Як жыве — ня ведаю… Вось малако ёсьць, каморка ёсьць…
— Працуе, напэўна?
— Ды ўжо-ж…
Нячутнымі крокамі маладзіца зноў прыйшла ў пакой і кашлянула.
— Вось вам, халоднае…
— Добра… дзякую…
Рыгор прыняў з гаспадыніных рук новую талерку і, ня ведаючы як яе ўмясьціць на застаўленым століку, перадаў Рудольфу.
