— Нават?
— Папраўляйцеся, сястра…
Калі ордынатар павярнуў да выйсьця, пачуўся стук у дзьверы.
Рыгор адчыніў і ўгледзеў перад сабою Анікея.
— Прашу. Пазнайцеся: ордынатар лазарэта!.. Анікей Кузін!
— Ліба Шлёмаўна ў пасьцелі?
— Вы мяне не турбуйце… Здараецца…
— Так, яна падкачала… Ды не забывайце прымаць прапісаную мікстуру…
— Дзякую, доктар…
— Вы чулі пра ўчарашняе? — запытаў ордынатар Анікея.
— А хто ня чуў?
— Падзеі шпарка разьвіваюцца…
Ордынатар закончыў сказ па-за дзьвярыма пакою.
Ён не пасьпеў зыйсьці з усходаў, як Анікей задаволена разгарнуў перад Рыгорам перапісаную на машынцы партыйную адозву.
Ліба настарожана слухала пачатае ўсьлед за гэтым чытаньне.
III
— ЗНАЧЫЦЬ будзе па-згаворанаму?
Рыгор лісьліва паглядзеў на Лібу, чакаючы яе адказу.
— Добра.
І хоць у Лібіным слове нельга было абмацаць жаданай Рыгору цьвёрдасьці, ён адплаціў ёй за адказ пацалункам.
— Я папрашу гаспадыню, няхай яна табе згатуе…
Ліба памкнулася пераняць Рыгораў намер, але да яе ўжо неслася гутарка гаспадыні.
— Добра, Рыгор Міхасевіч, добра. Не клапацецеся, будзьце спакойлівы…
«Навошта яму турбаваць чалавека», занедаволілася Ліба і дэмонстрацыйна паднялася з пасьцелі.
Яна не чакала, што Рыгор вернецца ў пакой, і накіравала да акна.
Рэдкі ў лістападзе сонечны дзень раптам затуліўся чорным валем, калі да Лібы данесьліся нечаканыя словы Рыгора:
— Ты ўстала?
