Старонка:Звон вясны (1926).pdf/13

Што было, больш таго ня будзе:
Яно быльлём у палёх парасло.
Сэрца прайнікам б‘е ў песень грудзі,
Але песьням ня хопіць слоў.
Я мінуўшчыны тэй не шкадую:
Не сабраць вёсцы ягадай сьлёз.
Чую — ветры ў худую даліну
Сыплюць жоўтыя песьні бяроз.
Тыя песьні восень рыжая
Гольлем зьвесіла ў самыя пяты.
Беларусь больш ня стане крыжам
Пры дарозе з хрыстом расьпятым!
Вось таму і радасьць сьпелая
З сінім агнём у ваччу,
Ад таго і песьні сьмелыя
Сёньня ў полі аратага чуць!
Ўсё прашло й галавой кучаравай
Мне ўсьміхаецца кожны дзень!
— Беларусь — комсамольскай аравай
Маладзіцай з сярпочкам ідзе,
Я мінуўшчыны тэй не шкадую:
Не сабраць было вёсцы сьлёз!
Толькі ветры ў даліну худую
Сыплюць звонкія песьні бяроз.

|}