Гэта старонка не была вычытаная
Запрагуцца ветры ў кованыя сані
І пад сьвіст халодны панясуць мяне!
Замігаюць вёскі ціхімі агнямі,
Будзе радасьць віцца ў сьнежным саяне.
Ўсьлед завыюць воўкі нам з палёў мізэрных
Затрасуцца зоры і зьляцяць на сьнег,
І падорыць месяц ночцы зораў зерне
Ды з-за лесу золак дзень у твар лізьне.
Абрасьлі зімою мілыя прасторы,
Ў мілыя прасторы золак кіне медзь.
І ля стромкіх елак ля стозвону бору
Кінуць мае сані ветры й скажуць: едзь!
