Мілыя — блізкія сэрцу
У шоўку жытоў васількі,
Аганькамі сінімі — верце —
Вы у сэрцы маім зацьвілі.
Не таму, што улетку дзяўчаты
У жніво з вас вяночкі уюць,
Не… ды й песьня яшчэ не пачата,
І крыніцы йшчэ толькі бягуць…
Ой, люблю я вас, кветкі мілыя,
Многа дум вы навеялі мне;
Нават вецер якойсьці сілаю
Чарнобыль у межах мне.
А ня знаць яму — ветру дзікаму,
Хто у поле прыходзіць жаць,
Чые песьні сінімі зыкамі
Заблішчэлі ў снапох, як імжа.
