Гэта старонка не была вычытаная
Васількі — можа песень насеньне,
Мо‘ сузор‘і сялянскіх дум?
у цішыні жыта ціхія цені
Нячувалы навяваюць сум.
Так і ёсьць — ня было васількоў,
Калі жалі у панскіх жытох.
І на пальцах ня зьлічыць вякоў,
Як і сьлёз, высяваў тады хто.
Многа было, ой, жнеек тых,
Што к чужому хадзілі жаць…
Ветрам чуць шапацяць кусты
(Мараць быццам пра сенажаць).
Дык навошта-ж казала маці
Шчэ малому, як жылі тады…
Я узрос, калі панскія гаці
Кучаравіў Кастрычніка дым,
Калі восень у жоўтай завеі
Рассыпала лісьцё на шлях.
Бачыў я, як старое сівела
(Рэволюцыя мілая йшла!)
У палёх шчэ ня высахла памяць
І пра то, што жыло вякамі.
Што-ж мінуўшчыну чорную ганіць?!
Хай рассыплецца дзікі камень!
