|
Ой, даўно за зялёным парканам
Я сьпяваў ёй у гэты час.
І быльлё, як у воду, кане,
Бы агонь пазяхае і згас…
Думкі што? Як туман над вадою
Курыць вохкую памяць журбы.
А успомніў — дзікай градою
З ёю пасьвіў авец… і любіў…
Сьцежкі мілыя на Беларусі,
Між дуброў, што згубілі канец.
Ўспомніў я малады і бязвусы
Пра яе і пра шэрых авец.
І ня раз зімою белаю,
Белаю зімою ня раз,
Ціхіх дум барвовасьць сьпелую
Выганяў я на сіні папас,
Дзе калісь з маладою пастушкай
Абліваліся песень агнём,
Дзе юнацтва калісь наша гушкаў
Сіні бор на паклоны днём.
|
