|
Сьціхлі песьні, і вечар кволы
Цемнатою завіс у гальлі.
Вецер зыбіць дрымотны волуй
На азёры, што месяц праліў.
Сосны пахам смаловым набраклі,
І паўзуць туманы ад ракі.
Многа бед, ой, гракі панакракалі,
І паснулі вятры ля ракіт.
Беларусь мая — сьлёзаў зьлітак!
Мы ўцяклі ад цябе так далёка,
Дзе, казалі, ня будзеш біты,
І жыцьцё будзе надта лёгкім.
Так казалі… было іначай.
Вось таму й мая памяць ў крыві!
Быў малы, а жыцьця ня бачыў…
........
Нехта сьцежкі мае пакрывіў.
|
