Гэта старонка не была вычытаная
II
Я ды брат і старая маці
Апынуліся там… ой, далёка…
Дый нашто? Слоў ня хопіць сьпяваці,
Як бізун па сьпіне галёкаў.
Ўспамінаю — сьціскаюцца грудзі,
І ў вачох мітусіцца імжа,
Ой, навошта-ж чужыя людзі
Не далі з поля роднага жаць?!
Скавычы, скавычы, прыткі вецер,
Няхай зыбіцца зноў сівізна!
.......
На чужыне і зоры сьвецяць
Ня так, як калісьці знаў.
Не забыць мне! Азёр аблічча
Сьніцца мне і на гэтай пожні,
Толькі тут… Ня гэткі звычай,
І ня так сустракае кожны.
