Старонка:Зорнасьць (1927).pdf/20

ЗАЦЬВІЛІСЯ…

Зацьвілося ў нябесных прасторах
Залацістае сонца вясны.
Эх, зьвіняць маіх струн пераборы
Нясупынна і ўсё аб адным.

Паўтараецца даўняга росквіт,
І пяе, як даўней, салавей.
Распускаюцца ў сэрцы пялёсткі,
Кроў плюскоча у ім агнявей,

Сёньня хочацца выйсьці мне ў поле,
Сёньня хочацца выйсьці мне ў гай.
Мо‘ ня вернецца болей ніколі
Учарашняга злая туга.

Буду радасьць хапаць я ў абоймы,
Сам аддамся ў абоймы красе.
І ніхто маіх мар не пяройме —
Яны будуць са мною усе.