Гэта старонка не была вычытаная
— Браты, ці аддамо, што наша?
Не адамо — здабыць павінны, —
Так адгукаўся кліч арліны,
Высока сьцяг чырвоны ўзьняўшы.
Але змаганца лёс закляты
Сачыў з намыленай вяроўкай,
І ў час начны пад сховам змроку
Пятлю на шыю ўзьдзелі каты.
І ў часе блізкага скананьня,
Калі жыцьця лічыў хвіліны,
Ён не забыўся аб краіне
І кліч гукаў вясьці змаганьне.
Апошні ўздых — яго ня стала,
Але той першы ўздым адвагі,
Што быў збавіцелем ад смагі,
Вяроўка ката не адцяла.
|}
