Гэта старонка не была вычытаная
З-пад гораў рвуцца упартай плыньню
Руччы-крыніцы жывой вады, —
Калі нап‘ешся — боль сэрца гіне
І гіне змрочнасьць нямой жуды.
І вось я повен усім сугуччам,
Што тут разьліта, што тут жыве:
І сьпее, сьпее напеў жывучы;
А радасьць песьні сьпяваць заве.
Заве і кліча, як постаць жніва.
Здаецца, колас паклон мне б‘е.
Вярнуся хутка я к роднай ніве
І к новай працы й барацьбе.
Кіславодзк, 1925 г.
|}
