|
Дзіця мястовых песьняў гулкіх,
Я часам, змораны, пакіну
І шум і цесныя завулкі —
Адходжу ў мілую пустыню…
Гэй, поле! — у песьнях, з красак зьвітых,
І з тэлеграфнымі стаўбамі, —
Люблю купацца я у жыце,
Што мне сьмяецца васількамі…
У тэлеграфным аднатоньні
Я чую не дэпэшы волю,
А быццам тон журбы таёмнай…
Чаго задумалась ты поле?
Ці ты тужыш таму, што тэхніка
Выходзе з места к табе ў сваты
Й нясьмела тулішся да стрэхаў
Раскіданых сялянскіх хатаў?..
1927.
|
