|
Места, места — любы вораг —
Пэўне ты мяне псуеш,
Бо ня дальш, як ад учора,
Зьненавідзеў я сябе-ж…
Ў затуманеных алеях
Я засмучаны хадзіў…
Месяц белы, як лілея,
Серабро на лісьце ліў…
Прада мною чарадою
Шмат хадзіла весялух,
Сьмех зьвінеў вясьнянай мрояй,
Разыходзіўся наўкруг…
І яна сьмяялась разам —
Доўга чуўся мне той сьмех…
І цяпер ў вушшу адразу
Ён гучыць, як-бы на грэх…
1930.
|
